Carpon "Hayang Asup Tipi"

HAYANG ASUP TIPI

Lalajo bewara dina tipi yen aya budak rumaja anu diculik keur maen FB, si Nini ngadadak jajantungna ratug inget ka si Aki, geus meh ampir sareupna can keneh mulang ka imah. Bari rawah-riwih manehna menta dianteur ka incuna jang Adoy pikeun laporan ka kator polisi.

”Hayu siah sujang, Nini anteur ka kantor polisi, si Aki can balik bisi aya nu nyulik” ceuk si Nini hinghing ceurik,

 ”Maenya atuh Nini, si Aki make jeung aya nu nyulik  sagala? Moal aya nu daekeun, kulitna oge mun dijual moal aya nu nawar-nawar acan, pan si Aki mah geus pareot, moal laku dijieun dorokdok?” manehna bari nyengir nyeungseurikeun Ninina.

”Ulah kitu siah, sujang, kitu-kitu oge si Aki mah bageur lumayan keur batur Nini purah nyingsieunan beurit di dapur, hayu urang lapor ka polisi!”

            Bral duaan leumpang muru kantor polisi nu teu pati jauh ti imahna. Barang datang ka kantor polisi, sarta sanggeusna ditarima ku anu piket, derekdek si Nini ngabejakeun pamaksudanana. Rada haroreameun patugas oge ngetik laporana si Nini teh.

            ”Cing pok bejakeun kumaha tah caritana, Ni, pangna si Aki disangka leungit teh?” ceuk patugas polisi bari rada nyengir.

            ”Ah, teu kukumaha, pokona mah si Aki leungit, pan kamari oge aya budak gadis leungit cenah di jero FB diculik, sigana si Aki oge kitu tah cep pulisi!” si Nini yakin pisan.

            ”Memang si Aki maen FB kitu Nini? Dugi ka aya nu nyulik sagala? Naha keur naonnya? Atawa bakal dipake naon pangna si Aki diculik teh” ceuk pulisi bari rada teu ngarti.

            ”Lain cep pulisi, mana atuh kamera tipina? Ke....ke...ke..heula ulah diteruskeun nanyana, Nini senter heula supaya asup kana tipi, ieu lebar buuk meunang ngadikrel ka salon, ”ceuk si Nini bari muka gelung jucung, buukna mani rabul lalumpatan ngaler-ngidul, teu poho manehna memener kutang nu ngaleleke, ku siwel ngaluarkeun lipenstip tina palebah cangkengna nu digulung ku samping kebat, meunang nyokot susulumputan ti kamar incuna, ledak-ledak diulaskeun kana biwir, mani beureum rada geuneuk. Leuwih teuing ngulasna, huntu nu ngan hiji-hjina awir-awiran kabeureuman. Polisi nu araya teu burung sing elengeh, nu saurang mah kaluar heula muru lawang panto bari nungkupan biwirna bakating teu kuat nahan pikaseurieun. Si Adoy incuna mani ngabalieur ningalikeun kalakuan Ninina kitu teh.

            ”sok atuh mana cep pulisi kamera tipina? Ieu Nini tos siap hayang diwawancara Nini mah, tah...ieu poto si Akina tos dibawa,..Nini rek pura-pura sedih,...” bari nembongkeun poto si Aki.

            ”Nu mana Nini? Geuning ieu mah seuseueurna siga poto keur dinu hajatan? Nu mana si Akina?” ceuk patugas bari mikeun deui poto ka si Nini.

            ”Tah geuning ieu katingali yeuh leungeun katuhuna, nu kahalangan ku tonggong mang Juman?” ceuk si Nini nuduhkeun poto si Aki nu ngan katingali leungeuna wungkul.

            ”kumaha atuh Nini, neanganana oge? Ari potona teu jelas kieu mah? Sigana si Aki mah teu leungit panginten yu urang teang deui wae ka bumi Nini boa si Aki tos aya!” ceuk polisi bari ngagaroan sirahna.

            ”Ceuk Nini oge si Aki leungit. Ceuk Nini leungit,...leungit.  Moal balik Nini mah lamun can asup kana tipi, rugi ieu buuk geus dikrel ” bari muncereng ka pulisi.

            ”Muhun, diwawancarana urang di bumi Nini, ngarah leuwih rame! Tuh wartawanna geus arindit rek ka imah Nini” polisi nu diuk di juru nyelengkeung, bari jung nangtung sarta menerkeun calanana nu meh ampir morosot, teu bisa ngawadahan beuteung nu rada bucitreuk.

            ”Tah, daek lamun kitu mah nu penting Nini, asup heula kana tipi, keun wae engke si Aki mah diteanganana!” si Nini bari jung nangtung, haripeut pisan indit  ka luar.

            Teu kacaturkeun di jalanna. Rombongan nu ti kantor polisi teh geus anjog ka imah si Nini. Barang datang oge kabeh ngajarenghok ningali nu ngadungkuk diharudum ku sarung dina luhureun golodog.

            ”Gening,..Aki ieu teh? Kunaon teu tulus diculikna? Naha bet sakeudeung teuing leungitna?” ceuk si Nini mani hariweusweus bangun nu kacida pisan hanjeluna.

            ”Dasar, atah adol,..Nini-Nini teu uyahan ! make jeung ngadoakeun kami diculik sagala? Ti tatadi kami nungguan di luar teu bisa asup ka jero, kunaon imah make dikoncian sagala? Uluh-uluh dasar si uriwih make jeung biwir dibeureuman sagala? Dasar Nini-Nini siga embe beger, make hayang juta-jete ?” si Aki malik ngawak-wak, nyarekan pamajikanana, biwirna nu rada jeding mani manyun-manyun wae siga surili nu keur ngageroan babaturanana.

            ”Ehhh,...dasar Aki-Aki gumasep, make jeung nyarekan ka kami! Mun deuk ge kami nu kudu ambek mah gara-gara Aki teu tulus leungitna kami jadi bolay asup kana tipi, mangkaning geus dangdan sataker kebek!” si Nini malik nyentak, teu eleh geleng ku salakina. Huntu hiji nu awir-awiran ngilu endag-endagan kawas kipas kaca mobil, ngilu ngabobotohan dununganana nyarekan si Aki.

            ”Tos ulah parasea  kitu. isin tuh ku tatangga nu rajeg ningalikeun nu sing porongos !” ceuk polisi ngahuit nu keur parearea omong. Nahatena mah kukulutus kudu nyaksian pintonan doger monyet.

            ”Sanes tadi teh Aki kamana mani sapoe jeput, nepika si Nini nyangka Aki leungit aya nu nyulik?” ceuk polisi ka si Aki.

            ”Hampura Aki cep polisi, tos ngariweuhkeun kasadayana. Tadi Aki teh kasarean di kandang domba!” ceuk si Aki bari rada ngabelehem.

            ”Baruk,...kasarean di kandang domba, nya, nu kasep siga bujur embe teh? Abong-abong Aki-Aki porenges, kawas teu gableg imah wae make sare di kandang sagala !” si Nini mani ngagantawang. Manehna masih neuteuli pedah si Aki teu jadi leungitna, ngarasa rugi teu tulus diwawancara ku wartawan tipi.

            ”Na,....ari nyarita teh Nini, eta biwir mani teu dikemot kitu, kawas boga beungeut siga artis wae? ” si Aki mani jamotrot, embung disalahkeun.

            ”Kunaon atuh nepika kasarean di kandang domba sagala, ari Aki? Cing pok caritakeun kunaon bet kitu?” si Nini rada leuleuy bangun nu panasaran.

            ”Kieu caritana, tadi teh Aki ningali si Jeni, domba danten nu kamari anakan keur nyusuan anakna, ...disidik-sidik bangun nu kacida pisan ngeunahna eta nyusuanana teh. Aki mani kumetap,..ah,...lalaunan hayang nyobaan pajarkeun teh susu domba ceuk batur alus keur kasehatan. Nyot,...wae Aki ngilu ngenyot sabelah sewang,...duhhhh, Ni, bener,...sarua nikmat,...nepika Aki seubeuh, teu karasa sigana nundutan nepika sarena. Hudang-hudang pedah tarang Aki kadagor ku suku si Jeni,...direret gening aya keneh dikandang,..tah Aki....!” nyaritana kapegat ku sora si Nini mani nyoroscos siga pepetasan nyarekan ka si Aki.

            ”bangkar warah, siah Aki,...teu suka kami mah Aki nyusu ka si Jeni,...yeuh Ki,...nu Nini oge .....masih keneh....” kapegat ku sora tatanggana anu nyelengkeung dipipir imahna.

            ”lanyed,.....!” sora tatanggana nyelengkeung rada katahan. Hawar-hawar sora nu cingcikikik, rada katahan.

Carpon "Hariring Peuting"

HARIRING PEUTING

            Hate Maman kacida pisan atohna, basa Nunuy  ngajakan nganteur manehna ka imah dosenna di Cimbuleuit, sok sanajan kitu teu wudu Maman siga nu pura-pura embung basa diajak teh,

            “Duh, kumaha nya Nuy, sanes akang alim nganteur, ngan ieu teu aya persiapan, naha bet kedah wengi-wengi kieu ka bumi bu Tuti na?” Maman nyarita bangun nu waregah pisan.

            “kunaon, Kang Maman alim nganteur Nunuy? Sing karunya atuh Kang! Kumaha lamun Nunuy uihna kawengian? “ Nunuy nyarita bangun nu ngahelas hayang dipikarunya. Bari narik napas panjang Maman neruskeun deui omonganana, leungeun nu sabeulah rumpu-rampa kana saku calana.

            “Duh,...kumahanya? Akang teh tadi hil...”omonganana kaburu ditempas ku Nunuy, bari ngadilakan bangun nu ogo pisan.

            “Oh,...Nunuy ngartos, Akang teu gaduh kanggo ngongkosan Nunuy, nya?” Maman ngan ukur ngabetem, gep, leungeun Maman dicekel,

            “Yu,..ah urang angkat bilih telat engke Bu Tuti alim ngabahas skripsi Nunuy deui geura. Masalah ongkos mah keun da Nunuy oge gaduh nu penting mah Akang kersa ngajajap Nunuy!” bari nungtun Maman, maranehna leumpang ngajugjug Delman nu geus nagog di sisi jalan. Kalacat duanana naek.

            “Mang ka Cimbuleuit, nya ! teu kedah ngetem, keun engke dibayar penuh ku Abdi, rada ngebut kudana, nya, Mang!” ceuk Nunuy mani murubut siga komandan keur mere intruksi ka bawahanana.

            Maman hatena mani guligah, keur mah ti anggalna hayang indit paduduaan jeung Nunuy teh asa mobok manggih gorowong, katambah naek Delman ngan paduduaan dibaturan ku kusir, keun bae ceuk pikirna da kusir mah panonna angger ka hareup. Asa dunya teh milik duaan, siga gegeden naek Delman duaan mah.

            Angin peuting mani nyelecep kacida tirisna, kawantu da Delman mah teu aya aling-aling nu ngahalangan, sabatae angin teh nebakan buuk si mojang nu galing muntang. Pikiran kumalayang kanu teu pararuguh, hate Maman ngocoblak  sorangan,

            “Geulis, Nunuy teh, seugnya mun jadi bebene! Nepika iraha atuh urang duaan teh sosobatan,...pok atuh Man, silaing nyarita, bogoh kitu ka Nunuy teh, ah...sieun, teu wani sieun ditampik. Kumahanya lamun ditampik atah-atah? Moal bisa deudeukeutan deui atuh, pasti hate bakal nyeri mun ditolakmah!” hate Maman gunem catur sorangan, batinna perang sabil. Lamunanna kagebahkeun, Maman ngagurubug basa cangkengna diciwit ku Nunuy,

            “Aduh...nyeri Nuy.!” Maman api-api muringis siga nu nyeri, kitu soteh pura-pura da dina hatena mah kacida atohna.

            “Aduh,...nyeri Kang” Nunuy nyarita bari ngalendotan siga nu sieun Maman kumaha onam.

            “Puguh wae atuh Nuy, tuh kulit Akang bisa dewol geura,! Kunaon teu pupuguh make sareng nyiwit sagala?” ceuk Maman bari neteup beungeut Nunuy nu ngadaun seureuh, dipasieup ku halis nu ngajiripit amis caueun.

            “Bongan atuh, ti tatadi bet ngalamun wae, siga teu iklas nganteur Nunuy teh Kang Maman mah! Sing berag atuh engke diciwit deui geura” bari nyarita kitu teh manehna ngarakepkeun dua ramona pikeun nyiwit Maman.

            “Sanes ngalamun, Nuy, tapi akang teh isin teu..” nyaritana kitu teh teu kebat bahamna kaburu ditungkup ku Nunuy.

            “Teu gaduh artos kanggo ongkos,nya. Awas lamun dicarioskeun deui Nunuy mah teu resep ah,!” bari nyarita kitu teh Nunuy ngagelehekeun sirahna kana taktak Maman.

            “Kusir teh siga nu surti sok sanajan Delman dititah ngebut ku anu tumpakna, tetep wae alon, sora talapok kuda mani tak-tik-tuk, marengan ratugna dua hate.

            Lamunan Maman beuki kumalayang kanu jauh, geus sabaraha kali manehna lamun diajak jalan-jalan, atawa pelesiran ku Nunuy sok keur teu boga duit. Sigana teuing sabaraha kali nyarita dompet tinggaleun di kamar ku sabab rusuh indit nyampeur Nunuy. Teuing sabaraha kali Nunuy kapaksa ngajual perhiasanana pikeun waragad ulin duaan, kusabab ditengah jalan Maman nyarita dompetna tinggaleun. Teuing sabaraha kali Nunuy kapaksa kudu ngabohongan nu jadi kolotna yen emasna leungit di cai.

            Maman ngarahuh mani panjang, ngaluarkeun bangbaluh hate anu beurat. Kahayangna gede leuwih gede ti batan gunung Manglayang hayang ngebrehkeun rasa kasukana ka Nunuy, tapi letahna katalian ku kaayaan dirina nu teu bisa nandingan kaayaan Nunuy.

            “Kang Nunuy mah tiris, angin teh dina Delman mah ageung, nya?” Nunuy ngaharewos beungeutna tanggah meh ampir adek. Maman ngan ukur ngabetem, basa leungeun Nunuy meulit kana cangkengna.

BURONAN

BURONAN

            Sadatangna ka Bandung, Kuring ditempatkeun di hiji asrama tenaga kerja. Angkeuhan mah hayang geura-geura balik ka imah, geus sono kapamajikan meh ampir tilu taun ditinggalkeun, meureun ayeuna tos teu sabar ngarep-ngarep kuring balik.

            Salila di asrama pagawean teh ngan Catur, jeung kalan-kalan Gapleh. Eta oge tambah kesel narawang mangsa katukang di perkebunan kalapa Sawit di Malasya. 

            Jejeg sabulan Kuring jeung nu lianna kakara diidinan mulang ka kulawarga masing-masing. Sajung-jungeun rek indit pisan, malah rangsel nu dieusian ku pakean ge geus disolendangkeun, tina kaca jandela katingali di luar aya nu leumpang muru kamar Kuring. Sidik nu datang teh sobat dalit, ma’lum mawuh ti keur masih keneh pendidikan tenaga kerja pikeun luar negri.

            ”Rek terus balik ayeuna Ilaing teh?” ceuk manehna bari ngajak sasalaman.

            ”Nya heueuh atuh, pikaru rek cicing wae didieu!...hoream tiris euy, di asrama mah”. Kuring nembalan bari seuri.

            ”Enya Dewek ge ngarti !” walon Maryono daria naker. Manehna teh asalna ti tegal, ngan digedekeun di Bandung ngilu jeung lanceukna. Sanggeusna ngilu pendidikan tanaga kerja, manehna mah terus cicing di asrama jadi tenaga administrasi, nepika kiwari. Sok sanajan geus boga pacabakan jeung panghasilan nu matuh, manehna mah tetep wae bubujangan.

            ”Kieu yeuh Jaka, pangna Dewek ngahaja datang ka silaing oge, rek ngabadamikeun pamajikan maneh”. Deg hate asa aya nu ngaganjel, ngadadak cing seredet siga aya kila-kila nu teu hade. Aneh hate jadi teu pararuguh. Kakara ayeuna Maryono nyaritakeun pamajikan Kuring bet asa beda.

            ”Naha kunaon pamajikan Kuring teh geuring? Atawa manggih kacilakaan salila Kuring di Malasya?” Kuring rusuh nanya ka manehna.

            ”Lain.” tembalna.

            ”Lain ?...na aya naon atuh?”kuring nanya beuki panasaran.

            ”Hade ku Dewek diterangkeun ! tapi saencana Dewek menta dihampura geus ilubiung kana rumahtangga Ilaing”. Walonna diselang heula ku ngagesek-gesekeun kuntung roko  kana asbak. Kuring ngawaskeun bari tetep diuk ngadago naon nu rek dicaritakeunana.

            ”Silaing ge nyaho yen Dewek teu kapapancenan pikeun indit ka Malasya, Dewek dibere pancen pikeun ngalatih tenaga kerja lianna nu baris diiangkeun ka ditu.”. Maryono ngamimitian nyarita deui.

            ”Tapi sok sanajan riweuh ku pagawean, Dewek sok ngahajakeun nitenan pamajikan Ilaing bisi komaonam. Maksud teh bisi gering”.

            ”Nuhun atuh ari Silaing merhatikeun kulawarga Dewek mah”. Walon Kuring nganuhunkeun.

            ”Sanggeus dititenan Ku Dewek, sihoreng teh pamajikan Ilaing ngayakeun deui hubungan jeung urut kabogohna bareto.” Mani asa kapupul bayu ngadenge caritaan kitu ti sobat dalit teh. Kuring ngaheruk, asa percaya asa henteu.

            ”Jaka,...! Dewek lain rek ngabaruntakeun rumah tangga Ilaing, tapi kanyataanana memang kitu ! eta mah Silaing rek percaya, rek henteu, ngan Dewek salaku sobat Silaing geus ngabejaan”.

            Beungeut karasa beureum. Harepan endah anu geus dirarancang ti bulan kamari keneh ngadadak buyar, diganti ku rasa amarah nu ngagedur dina jeroeun  dada.

            ”Jaka,...Dewek ngabejaan kitu teh bakat teuing ku nyaah ka Anjeun, geus asa jeung dulur sapakuhinis. Dewek oge lamun ngagugu napsu mah hayang mateni ka eta lalakina teh, euy !” Kuring tetep diuk teu ngajawab sakemek-kemek acan. Dada karasa panas. Leungeun tipepereket meureup nahan napsu. Gebro,...Kuring nonjok meja satakerna. Maryono ngarenjag, reuwas sigana mah.

            ”Nuhun, Mar !.... Kuring  jangji moal waka balik ka imah pamajikan, tapi rek disilidik heula, lamun caritaan Silain bener, eta lalakina ku Dewek rek dipateni ! Kuring sanggup modaran jalma !” Nyarita satengah ngagorowok. Kep, kana peso Balati nu nogel dina cangkeng. Ret ka Maryono. Peso ditimang-timang dina dampal leungeun. Peso anu ngabaturan Kuring ngumbara di lemah cai deungeun, peso anu pernah rek dipake niruk jantung urang  asing ku sabab ngahina pagawe Indonesia. Maryono nu tadi diuk gigireun Kuring nangtung, sarta mundur salengkah. Kuring tipepereket nyekelan peso, awak ngadegdeg, dada pinuh ku amarah. Gajleng,...! luncat kaburuan. Belesat peso dibaledogkeun ka hayam anu keur ngoreh di sisi pager. Crebb,...! niruk kana dadana. Kusek,..hayam sapada harita paeh kekerejetan ngaleupaskeun nyawa. Ciak-ciak,...anak hayam teh cing cariak nenjo indungna paeh katiruk ku peso. Cakakak,...Kuring seuri ngalenggak.

            ”Lamun bener pamajikan Dewek nyeleweng, lalakina bakal sanasib jeung hayam! Si Imas ku Dewek baris digorok tikorona !” Kuring susumbar.  Maryono ka luar, nyabut peso Kuring dina dada hayam.

***

            ”Enjingna di bumi Saderek di jalan Sukajadi aya raja pati. Anjeun nu mergasan?” ceuk Kapten Arman ti polisi  reserseu nu mariksa Kuring, manehna neuteup seukeut. Kuring seuri ngagakgak ngeunah pisan. Nyengseurikeun kapten intel nu ceuk pangrasa mah kacida bodona.

            ”Oh,...Muhun-muhun,...pangna Sim Kuring ditahan di ieu Sel oge nya?” Walon teh bari seuri sinis.

            ”Saderek Jaka lepat sangki ! kitu deui Saderek Maryono. Eta pamuda anu amengan ka tuang istri teh saleresna wargina keneh”. Kapten Arman neruskeun deui omonganana. Kuring ngan saukur unggeuk. Poe ieu mangrupa poe nu katilu Kuring dipenjara jeung diinterogasi, ngeunaan raja pati di imah Kuring.

            ”Sok caritakeun deui naon-naon nu kalaman ku Anjeun ! terangkeun cing langkung jentre !” Kapten Arman nitah deui Kuring nerangkeun kumaha Kuring mateni eta pamuda.

            ”Naha Kapten yakin Kuring nu mergasa eta pamuda?” kuring malik nanya.

            ”Silaing bisa ngabela diri, jeung bisa mungkir. Tapi bukti geus kuat yen Silaing nu matenina !”

            ”Cing mana buktina yen Kuring nu mateni eta pamuda teh?” walon teh rada nyeneu. Angkeuhan samemeh dipenjara hayang ngabela diri heula.

            ”Hahahaha...! naha Anjeun siga nu bodo tur teu eling? Na teu rumasa sataun ayeuna geus jadi buronan? ” Kapten Arman seuri ngagakgak bari jeung ngalenggak. Asa lucu meureun ningali Kuring siga nu balelo. Kapten Arman neruskeun deui omonganana,

            ”Hade,...ku Kuring dijelaskeun, bisi Anjeun panasaran mah. Ti ngawitan saderek balik ti asrama, enjingna di bumi saderek aya raja pati. Hiji pamuda nu namina Subandi ditiruk dadana ku peso balati nepika perlayana. Saatosna disidik eta peso teh aya sidik jari Anjeun, sarta aya saksi nu ngayakinkeun kapolisian, yen eta peso teh milik saderek Jaka”.

Kapten Arman eureun heula nyaritana,  song ngasongkeun peso nu dibungkus ku palastik. Ku Kuring ditampanan. Leungeun ngadadak ngadegdeg. Bener ieu peso teh milik Kuring nu dipake mateni Subandi tea.

”Ti harita saderek ngiles taya laratanan. ku polisi diuber-uber meh ampir sataun. Ti harita saderek jadi buronan”. Kuring seuri disebut jadi buronan teh. Kapten Arman neruskeun deui omonganana bari neuteup seukeut siga hayang nyaho reaksi Kuring narima carita ti manehna.

”Sanggeus polisi nyaho yen eta teh peso saderek, teg wae yen nu mateni Subandi teh saderek Jaka. Komo deui aya katerangan ti Maryono yen Anjeun, Jaka pernah ngancam rek maehan eta pamuda.” Kapten Arman eureun heula nyaritana, neuteup seukeut, aya rasa seber nu ngancik dina diri.

”Kuring ngainterogasi istri saderek. Anjeuna nganken nalika Subandi nuju calik dipatengahan jeung manehna, aya nu asup hiji lalaki ditaregos, langsung nusukeun peso kana dada Subandi”.

”Teras kumaha Kapten?” kuring nanya panasaran.

”Polisi naroskeun naha panto tos di konci? Istri saderek  ngangken ponto tos dikonci., sarta mere katerangan nu nyekel konci teh ngan duaan, manehna nya eta istri saderek jeung saderek ku Anjeun . kuring ngan ukur mesem ngadenge kitu teh.

”Tah ayeuna bukti-bukti tos kuat tur jelas, saderek Jaka nu maehanna! Naha saderek rek tetep keneh mungkir?” Kapten Arman eureun heula bari neuteup seukeut.

Jung Kuring nangtung, porosot ngalaan beubeur, terus digolerkeun dina meja. Kapten Arman ngawaskeun kalakuan nu dilakukeun ku Kuring harita. Paromanna kacida heran tur panasaraneunana, naon nu baris dilampahkeun ku Kuring satuluyna.

”Kapten !... Kuring lain nu maehan eta pamuda.” harita Kuring ngamimitian muka carita.

            ”Nalika ti asrama, mulang teh ngahaja tos peuting. Angkeuhan mah hayang ngabuktikeun omongan Maryono, naha bener atawa ngan saukur akon-akon. Dugi ka rorompok,  Kuring teu terus asup ka imah, tapi langsung nyempod dina sisi pager Kibeling. Ti belah Kaler katingali aya hiji lalaki asup ka pakarangan imah. Hate jadi ratug!...teg wae ieu meureun lalakina nu ngaheureuyan pamajikan Aing teh”. Di selang ku neureuy ciduh, asa beurat rek ngedalkeun bangbaluh nu tos ampir sataun disidem dibuni-buni.

            ”Barang  si lalaki nepi ka hareupeun panto, katingali pamajikan Kuring anu mukakeun pantona oge. Katojo ku cahaya listrik, katingali beungeut pamajikan Kuring mani marahmay, bangun nu kacida atohna”.

            ”Teras,...naon nu dipilampah ku saderek harita?” Kapten Arman motong kalimah.

            ”Angkeuhan mah Kuring teh hayang asup ka jero,  tapi Kuring ngadadak ngabatalkeun pamaksudan, sabab aya deui nu asup ka buruan imah, katingali nu ieu mah rada culang-cileung, siga sieun katohyan manehna aya di dinya. Gebeg,..Kuring reuwas, sabab eta lalaki nu anyar datang teh taya lian ti Maryono”. Kuring nyelang heula eureun narik napas sababaraha kali. Katingali Kapten rada kerung.

            ”Naha aya naon manehna bet ka dieu? Harita Kuring beuki panasaran”. Ceuk kuring siga nu ditujukeun Kapten Arman.

            ”Salajengna naon nu kapendak ku saderek?” Kapten Arman terus nalek bangun nu kacida panasaraneunana.

            ”Di jero imah kakuping aya nu parasea  suanten lalaki. Teu lami aya nu ngajerit suanten istri nu katahan”. 

            ”Cobi teraskeun deui cing langkung tandes!” Kapten nitah deui ka Kuring. Manehna menerkeun tipe nu dipake ngarekam omongan, sarta ngisedkeun korsi jadi leuwih deukeut.

            ”selang sababaraha menit di lebet aya nu ka luar, sihoreng teh Maryono gura giru naker. Enjingna kapendak aya raja pati, sarta Sim Kuring nu dituduh nu maehanana”.

            ”Ari ieu peso saha nu nanceb dina dada korban? ” ceuk Kapten Arman bari rada kerung, halisna meh ampir tepung.

”Duh,...kudu ngabongkar deui fakta nu aya?” ceuk Kapten Arman. Sorot panonna aya rasa nuleah.

            Song kuring ngasongkeun surat, nu kapanggih di imah kontrakan Subandi. Lalaunan ku Kapten Arman dibuka, paromanna katingali marahmay, panonna neuteup anteb ka Kuring.

            ”Tah, palebah dinya Kuring gaduh jawabanana, tapi mangga ayeuna mah ku kapolisian wae kedah dibongkar.” ceuk kuring, rada tatag. Aya rasa nu ngemplong, aya harepan nu mimiti ngalangkang. Harepan bisa leupas tina sarigsig beusi geus nembongan.

Tenjolaya, Bogor, 10 Oktober 2010